มานาประจำวันที่ 25 เมย 61- ดาเนียล 4:28-37

มานาประจำวันที่  25 เมย 61- ดาเนียล 4:28-37
4:28สิ่งเหล่านี้ทั้งสิ้นได้บังเกิดขึ้นแก่กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ 4:29พอสิ้นสิบสองเดือน พระองค์เสด็จดำเนินอยู่บนดาดฟ้าพระราชวังที่บาบิโลน 4:30และพระราชาตรัสว่า "นี่เป็นมหาบาบิโลนมิใช่หรือ ซึ่งเราได้สร้างไว้ด้วยอำนาจใหญ่ยิ่งของเรา ให้เป็นราชฐานและเพื่อเป็นศักดิ์ศรีอันสูงส่งของเรา" 4:31เมื่อพระราชาตรัสยังไม่ทันขาดพระวาทะ ก็มีเสียงตกลงมาจากฟ้าสวรรค์ว่า "โอ กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ เราลั่นวาจาไว้กับเจ้าแล้วว่า ราชอาณาจักรได้พรากไปเสียจากเจ้าแล้ว 4:32และเจ้าจะถูกขับไล่ไปจากท่ามกลางมนุษย์ และเจ้าจะอยู่กับสัตว์ในทุ่งนา และเจ้าจะต้องกินหญ้าอย่างกับโค จะเป็นอยู่อย่างนั้นจนครบเจ็ดวาระ จนกว่าเจ้าจะเรียนรู้ได้ว่า ผู้สูงสุดปกครองอยู่เหนือราชอาณาจักรของมนุษย์ และประทานราชอาณาจักรนั้นแก่ผู้ที่พระองค์จะประทาน" 4:33ในทันใดนั้นเองพระวาทะก็สำเร็จในเรื่องเนบูคัดเนสซาร์ พระองค์ถูกขับไล่ไปจากท่ามกลางมนุษย์ และเสวยหญ้าอย่างกับโค และพระกายก็เปียกน้ำค้างจากฟ้าสวรรค์ จนพระเกศางอกยาวอย่างกับขนนกอินทรี และพระนขาก็เหมือนเล็บนก 4:34เมื่อสิ้นสุดวาระนั้นแล้ว ตัวเราเนบูคัดเนสซาร์ก็แหงนหน้าดูฟ้าสวรรค์ และจิตปกติของเราก็คืนมา และเราก็สาธุการแด่ผู้สูงสุดนั้น และสรรเสริญถวายเกียรติยศแด่พระองค์ผู้ดำรงอยู่เป็นนิตย์ เพราะราชอาณาจักรของพระองค์ เป็นราชอาณาจักรนิรันดร์และแผ่นดินของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วอายุ 4:35สำหรับพระองค์ชาวพิภพทั้งสิ้นนับว่าไม่มีค่าท่ามกลางชาวสวรรค์นั้นพระองค์ทรงกระทำตามชอบพระทัยพระองค์ และท่ามกลางชาวพิภพด้วย และไม่มีผู้ใดยับยั้งพระหัตถ์ของพระองค์ได้ หรือตรัสถามพระองค์ได้ว่า "พระองค์ทรงกระทำสิ่งใด" 4:36ในเวลานั้นเอง จิตปกติของเราก็กลับคืนมา ความสูงส่งและราชสง่าราศรีกลับมาสู่เราอีก เพื่อศักดิ์ศรีแห่งราชอาณาจักรของเรา องคมนตรีและข้าราชบริพารของเรากลับมาหาเรา และเราก็รับการสถาปนาไว้ในราชอาณาจักรของเรา ความใหญ่ยิ่งกลับเพิ่มพูนแก่เราขึ้นอีก 4:37บัดนี้ตัวเราคือเนบูคัดเนสซาร์ ขอสรรเสริญ ยกย่องและถวายพระเกียรติแด่พระมหาราชาแห่งสวรรค์ เพราะว่าพระราชกิจของพระองค์ก็ถูกต้อง และพระมรรคาของพระองค์ก็เที่ยงธรรม บรรดาผู้ดำเนินอยู่ในความเย่อหยิ่ง พระองค์ก็ทรงสามารถให้ต่ำลง

พระเจ้าจะไม่ทรงเปลี่ยนแปลงเราจนกว่าเราจะยอมรับว่าพระองค์เป็นพระเจ้าที่ครอบครองอยู่เหนือชีวิตเรา

ความสำเร็จในชีวิตของเราที่ได้มาอย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องลงทุน ลงแรง และไม่ได้มาจากความสามารถของเราเอง  ทุกภาระกิจที่ผ่านพ้นไป ล้วนเป็นสิ่งที่พระเจ้าทำให้เราทั้งสิ้น  บางทีเราหลงลืมไปว่า ความสำเร็จที่ได้มานั้นเป็นความสามารถของตัวเราเอง ทำให้เราหยิ่งพยอง โอ้อวดกับชัยชนะที่ได้มา ทำให้ไม่ถ่อมใจกับคนรอบข้าง เพราะคิดว่าตัวเองนั้นเก่ง ไม่มีใครสามารถทำได้อย่างที่ตัวเองเป็น พอคิดแบบนี้ไปเรื่อยๆความหยิ่ง ความดูถูกเหยียดหยาม ความคิดที่เอาดีเข้าตัวก็จะสะสมอยู่ในจิตใจ ทำให้มีข้อติเตียนคนอื่นต่างๆนาๆ
โดยไม่ได้คิดว่าลักษณะชีวิตของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน สิ่งที่พระเจ้าประทานให้นั้นแตกต่างกัน ทำให้เกิดข้อเปรียบเทียบ ทำให้ลืมขอบคุณ ลืมพึ่งพา ลืมสรรเสริญ หมกหมุ่นอยู่กับความคิดตัวเอง สุดท้ายเมื่อเราหลงเจิ่นไปจากทางของพระองค์ สุดท้ายพระเจ้าก็ต้องกดเราให้ต่ำลงจนกว่าเราจะรู้ตัวว่า พระเจ้าเป็นเจ้าแห่งชีวิตของเรา พระเจ้าผู้ทรงเป็นเจ้าของความคิดของเรา จนกว่าเราจะถ่อมใจ ให้กับพระองค์ และเข้าหาพระองค์อีกครั้ง

1-เปโตร 2:25 - เพราะว่าพวกท่านได้หลงเจิ่นไปเหมือนแกะ แต่เดี๋ยวนี้ได้กลับมาหาพระผู้เลี้ยงและผู้ดูแลวิญญาณจิตของพวกท่านแล้ว

ข้าแต่พระเจ้าพระบิดา ขอให้ลูกรู้ตัวในทุกขณะ ว่าทุกสิ่งที่ลูกได้รับ ทุกสิ่งที่กระทำสำเร็จนั้นล้วนมาจากพระองค์ทั้งสิ้น ขอพระเกียรติเป็นของพระองค์ในทุกๆการการทำของลูก อธิษฐานในพระนามพระเยซูคริสต์เจ้า เอเมน...